امروز سری به وبلاگ محبوبم یعنی وبلاگ نقطه چین زدم.وقتی اخرین پستی که یوسف گذاشته بود خوندم.دیدم همه ما یک دردمشترک داریم.مهم نیست که اهل کجا باشیم اهل شمال باشیم یا اهل جنوب .یااهل تهران.مهم نیست که درکجا هستیم مهم دردی است که در دل داریم و باعث شده ما بهم بیشتر نزدیک باشیم و بهتر دردهای همدیگر رو بفهمیم .امروز دیگه احساس تنهایی نمی کنم از امروز دیگه فقط برای خودم دعا نمی کنم.از امروز برای همه دوستانی که دارای دلی پر درد هستند دعا می کنم.
درد واسه همه ما هست..حالا به هر شکلی..اما برای ما کمی فرق میکنه..با احساسمون قاطی میشه..مایی که دردمون از تنهاییمون از سن پایینی شروع میشه تا برسیم به سن بالاتر تا در نهایت به عشقمون برسیم!..اما هنوزم این درد خاص تموم نمیشه چون تا زمانی که همخونه بشیم و خیالمون از دوری های نصف و نیمه راحت بشه کلی راه باید بریم تا اونو به کل از بین ببریم..مخصوصا توی جامعه ما که خودت اوضاع رو میدونی...
پاسخحذفیوسف