شاید تنها عاملی که باعث ارامش من می شه همین نوشتنه.هرروز شاید 10 صفحه می نویسم ولی تمام این افکار در وبلاگم در چند خط خلاصه می شه. همش دارم دست به خود سانسوری می زنم.حتی احساساتم هم اعتصاب کردن افکارم با احساساتم یکی شدن.تا منو تنها بگزارند باید کاری کنم ولی تنهام.همش دارم کارهایی می کنم که به ضرر خودم تموم می شه.نمی دونم با چه چیزی در حال جنگم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر